Trzeci tydzień z rzędu Patriots zagrali bardzo słabą pierwszą połowę, trzeci tydzień z rzędu znaleźli się w sytuacji wydawałoby się bez wyjścia i trzeci tydzień z rzędu dopisali jedno „W” w tabeli. Jedno bardziej nieprawdopodobne od drugiego.
Tymczasem Packers wygrali o włos z pogrążonymi w kryzysie Falcons i przed nimi bardzo trudna decyzja.
Wbrew wszelkiemu prawdopodobieństwu
Kiedy dwa tygodnie temu Patriots zaczynali trzecią kwartę meczu przeciwko Broncos przegrywali 24 punktami. Kalkulator szans na zwycięstwo, opracowany przez Advanced NFL Stats na podstawie historycznych wyników, dawał im w tym momencie 4% szans na zwycięstwo. Kiedy zaczynali swoją serię ofensywną na 2:35 przed końcem meczu z Browns przegrywając 12 punktami, algorytm dawał im tylko 1% szans na wygraną.
A potem niemożliwe stało się możliwe. Browns popełnili kolosalny błąd i zaczęli stosować prevent defense, która polega na oddawaniu jardów, ale ma na celu uchronienie przed big play i zjadanie czasu. Brady błyskawicznie przemaszerował całe boisko (82 jardy, 11 akcji, 1:38), TD, pięć punktów przewagi Browns plus kara, która spowodowała, że Gostkowski wznawiał grę nie z własnego 35 jarda, a ze środka boiska. Potem nastąpił onside kick, o którym wszyscy wiedzieli, że nastąpi. Historyczna skuteczność spodziewanego onside kicku to 12%. Patriots nie wykonali takiej udanej akcji przez 18 lat. A jednak się udało.
Kontrowersyjne PI i Amendola zdobywa decydujące przyłożenie z 1 jarda. Game over (no, prawie).
Jednak fenomenalny comeback nie może przesłonić tego co działo się przez wcześniejsze 58 minut. A tam Browns dominowali i zasłużenie prowadzili. Tom Brady znów był cieniem samego siebie. Musiał radzić sobie z presją, bo o-line niestety nie stanęła na wysokości zadania, ale masa niecelnych podań, INT w pierwszej kwarcie i naprawdę kretyńskie fumble a’la Mark Sanchez w trzeciej, obciążają tylko jego konto.
Tak naprawdę odrodzenie w ofensywie Pats zawdzięczają głównie Shane’owi Vereenowi. Nominalny RB złapał 12 piłek na 153 jardy i odpowiadał za wszystkie 72 jardy podczas kluczowej serii, kiedy Pats zdobyli pierwsze przyłożenie w tym meczu. Poza nim naprawdę trudno znaleźć jasne punkty w ataku NE przez pierwsze 58 minut meczu.
Defensywa grała koszmarnie nierówno. W pierwszej połowie trzymali wynik pozwalając jedynie na dwa field goale, ale później popełnili masę błędów. Josh Gordon raz po raz urywał się Aquibowi Talibowi, który był głównym winowajcą przy obu przyłożeniach dla Browns. Gordon wyrasta na czołowego recivera ligi, ale na początku sezonu Talib pożerał graczy jego klasy. Jednak po kontuzji gra na góra 50%. Stosunkowo niezła obrona przeciwko biegowi bladła jednak przy słabym pass rushu. Jason Campbell miał po prostu za dużo czasu, że spokojnie poszukać Gordona albo TE Jordana Camerona. Obaj zaliczyli ponad 100 jardów, w sumie ponad 270 i stanowili orzech nie do zgryzienia dla defensywy Patriots.
Browns to znacznie lepsza drużyna, niż wskazywałby na to jej bilans. Gordon i Cameron to świetny szkielet, na którym można budować ofensywę. Potrzeba im tylko lekkiego wzmocnienia o-line i stabilności na rozegraniu (sorry Jason, nie Ciebie). Także w defensywie jest sporo klocków, z których można zbudować coś ciekawego, na czele z CB Joe Haydenem. W nadchodzącym drafcie Browns mają dwa picki w pierwszej rundzie i jeśli wybiorą dobrze może uda im się nawiązać do wielkich tradycji sprzed przenosin klubu Arta Modella do Baltimore.
Zwycięstwo przybliża Pats do pierwszego miejsca w AFC East. Wystarczy im do tego jeden triumf w trzech meczach. Jednak jestem pewny, że wszyscy kibice NE oddaliby chętnie to zwycięstwo na rzecz uniknięcia kontuzji Gronka. Fenomenalny TE stał się ofiarą przepisów, które w teorii mają chronić reciverów. DBs, którzy są bezwzględnie karani za jakiekolwiek uderzenie choćby w okolicy głowy lub szyi, zaczęli celować w kolana. No i jedno z takich (podkreślam, legalnych i absolutnie nie złośliwych) uderzeń trafiło Gronkowskiego wyjątkowo paskudnie.
Według pierwszych informacji Rob ma zerwane ACL (jedno z więzadeł w kolanie), a to oznacza, że już go w tym sezonie nie zobaczymy. To ogromny cios dla Patriots, bo statystyki pokazują, że z Gronkiem na boisku ofensywa NE należy do czołowej piątki w lidze, bez niego znajduje się gdzieś w środku stawki.
Trudna decyzja przed Packers
Na lodowatym, śnieżnym Lambou Field Packers podejmowali Falcons. Jeszcze we wrześniu wydawało się, że ten mecz może rozstrzygać o rozstawieniu przed playoffami. Tymczasem Falcons nie mają już nawet matematycznych szans na postseason (jedynie trzy wygrane), a Packers walczyli, by resztki szans zachować.
Po stronie Packers na wyróżnienie zasługuje przede wszystkim Eddie Lacy. Statystyk nie miał wybitnych, ale przeciwnicy po raz kolejny bali się bardziej jego niż podań Matta Flynna, a jego koledzy z o-line nie robili mu za dużo miejsca. W efekcie Lacy często przedzierał się przez zasieki przeciwnika i musiał ciągnąć za sobą kilku obrońców, żeby zdobyć parę jardów. Nieźle spisał się również Andrew Quarless zastępujący kontuzjowanego Finleya na pozycji TE. Złapał sześć piłek na 66 jardów i TD.
Flynn zagrał przyzwoite zawody, nie licząc makabrycznego (choć i trochę pechowego) pick-six na koniec pierwszej połowy. Flynn jest jaki jest i żadne modły nie zrobią z niego podstawowego QB. Jeśli jego pierwszy reciver jest niekryty, potrafi dostarczyć szybkie celne, podanie. W przeciwnym wypadku panikuje, co kończy się sackiem albo co gorsza stratą. Widać, że trenerzy przed tym meczem poinstruowali go, żeby w takich sytuacjach próbował biec z piłką, dzięki czemu kilka katastrof zmieniło się w minimalny zysk.
Defensywa nie wykorzystała okazji, żeby odbudować się w meczu przeciwko zdołowanym i zdemoralizowanym (w sensie morale, nie moralności:) Falcons. Linia defensywna i obrona biegowa to kompletny dramat. Steven Jackson po raz pierwszy od przejścia do Atlanty przypominał tego RB, który w swojej karierze w St. Louis wybiegał 10 tys. jardów. Matt Ryan miał mnóstwo czasu na znalezienie wolnych reciverów. Gdyby nie upuszczone podania w końcówce, Falcons zdołaliby najprawdopodobniej zdobyć punkty w ostatniej serii i wywieźć z Wisconsin zwycięstwo.
Dzięki porażce Lions (Bears grają dziś w nocy) Packers mają tylko 0,5 zwycięstwa straty do liderów NFC North. Detroit ma dość łatwy kalendarz (u siebie Ravens i Giants, Vikings na koniec sezonu na wyjeździe). Packers muszą liczyć na choć jedną ich porażkę i wygrać wszystkie swoje mecze (wyjazdy do Dallas i Chicago, Pittsburgh u siebie).
Pytanie co zrobić, jeśli za tydzień okaże się, że w Dallas może zagrać Aaron Rodgers. Czy odpuszczamy, nie ryzykujemy zdrowia Rodgersa i walczymy o jak najwyższy wybór w drafcie, w którym odbudowujemy obie linie, czy jednak rywalizujemy do końca o miejsce w postseason. Nie zazdroszczą trenerowi McCarthy’emu tego dylematu.
Zapraszam też na podsumowanie kolejki, w tym starć wagi ciężkiej w NFC Saints-Panthers i 49ers-Seahawks, a także podsumowanie sezonu zasadniczego w futbolu akademickim, gdzie działo się naprawdę bardzo dużo.