W zeszłym miesiącu pisałem o pozycjach w ofensywie. Jest to o tyle proste, że część pozycji i formacji ofensywnych definiują przepisy. Na marginesie: pozycją nazywam ustawienie i zadania konkretnego gracza na boisku, formacją ustawienie całej jedenastki względem siebie.
W obronie nazwy pozycji i przydzielone im role wynikają tylko i wyłącznie z taktyki. Dodatkowo w NFL celem wszystkich koordynatorów defensywy jest maksymalne zamaskowanie schematu obronnego, by zmylić rozgrywającego rywali. Dlatego to co piszę dalej traktujcie raczej jako wstęp do taktyki defensywnej, po którym to powinien nastąpić kilkusetstronicowy wykład na temat setek możliwych wariacji na temat. Ale spokojnie, dziś poprzestanę na wstępie 🙂
Jeszcze raz przypominam, że piszę tu o NFL. W naszych krajowych rozgrywkach, choć pozycje są podobne, szczegółowe rozwiązania mogą wyglądać trochę inaczej.
Przede wszystkim gracze obrony dzielą się na front seven i secondary. Ci pierwsi, czyli defensywni liniowi i linebackerzy, ustawiają się bliżej linii wznowienia akcji na środku boiska i odpowiadają głównie za atakowanie quarterbacka i powstrzymywanie akcji biegowych. Ci drudzy, czyli cornerbackowie i safety, ustawiają się przy liniach bocznych i daleko za linią wznowienia akcji, a ich główną odpowiedzialnością jest obrona przeciwko podaniom.
Żeby nie było za łatwo, w NFL występują dwa podstawowe typy obrony: 4-3 (czterej liniowi, trzej linebackerzy) i 3-4 (trzej liniowi, czterej linebackerzy). Pozycje w obu typach defensywy nazywają się podobnie, ale żeby było ciekawiej defensive end z systemu 4-3 ma więcej wspólnego z zewnętrznym linebackerem z systemu 3-4 niż z defensive endem z 3-4. Jeśli przebrnęliście przez ten wstęp i nie czujecie się jeszcze totalnie skołowani, to przechodzimy do opisu poszczególnych pozycji. Najpierw opiszę front seven w obu podstawowych systemach, a potem przejdziemy do secondary, która wygląda niemal identycznie w 3-4 i 4-3.
Defensive Line (DL, linia defensywna)
Są to najbardziej masywni obrońcy, którzy ustawiają się naprzeciwko linii ofensywnej. Na środku stoinose tackle (NT) z reguły największy gracz na boisku. Najczęściej ustawia się dokładnie naprzeciwko centra. Jego zadaniem jest zatrzymanie running backa, jeśli będzie atakował przez przerwę (ang. „gap”) między centrem i offensive guards. Ponadto musi na tyle zaangażować linię ofensywną (zwłaszcza centra), by ci nie mogli blokować linebackerów. Jeśli uda mu się odrzucić centra do tyłu i zaatakować qarterbacka to świetnie, ale nie jest to jego podstawowym zadaniem. Zawodnicy z tej pozycji są wielcy (często przeszło 150 kg) i silni, choć niezbyt szybcy. Jako że większość drużyn uniwersyteckich gra systemem 4-3, znalezienie dobrego NT nie jest łatwe.
Po obu stronach NT znajduje się dwóch defensive ends (DE). W zależności od sytuacji ich celem jest powstrzymywanie running backów atakujących przez przerwę między guardem i tackle (czyli dwoma zewnętrznymi ofensywnymi liniowymi) lub wywarcie presji na quarterbacka. Z reguły są wielcy (choć nie tak jak NT), silni i relatywnie wolni, choć zdarzają się wyjątki (J.J. Watt z Houston Texans).
Główną rolą linii defensywnej w 3-4 jest obrona przeciwko biegowi i zaangażowanie linii ofensywnej. Najlepiej jeśli są na tyle skuteczni, że wymagają podwojenia, czyli dwóch ofensywnych liniowych na jednego defensywnego.
Linebackerzy (LB)
Jest ich najczęściej czterech. Linebackerzy to najbardziej wszechstronni obrońcy w każdym systemie. Muszą być na tyle masywni i silni, by walczyć z ofensywnymi liniowymi i powstrzymywać akcje biegowe, ale jednocześnie na tyle szybcy i zwrotni by rywalizować z tight endami, slot reciverami i running backami przy krótkich akcjach podaniowych.
W 3-4 na zewnątrz grają outside linebackers (OLB, zewnętrzni linebackerzy). Ich głównym zadaniem jest dopadnięcie do rozgrywającego i wymuszenie nieudanej akcji, najlepiej zaliczenie sacka (czyli powalenia QB mającego piłkę za linią wznowienia akcji). Ponadto odpowiadają za running backów i quarterbacków, którzy uciekają na zewnątrz linii ofensywnej. Zdarza się też, że odpowiadają za krycie tight enda. To właśnie z nimi najczęściej ścierają się offensive tackles, czyli gracze stojący na skrajach linii ofensywnej. W 3-4 linebackerzy najczęściej mają przydzieloną stronę boiska i nazywani są odpowiednio right linebacker (RLB) i left linebacker (LLB), choć te terminy rzadko spotyka się na co dzień. Często ustawiają się na linii wznowienia akcji na zewnątrz linii ofensywnej. Od liniowych można ich łatwo odróżnić po jednym szczególe: z reguły zaczynają akcję wyprostowani, podczas gdy liniowi najczęściej pochylają się i opierają jedną lub obie dłonie o ziemię.
Na środku grają dwaj inside linebackers (ILB, wewnętrzni linebackerzy). Ich podstawowym zadaniem jest zatrzymywanie akcji biegowych, które przedarły się przez linię defensywną oraz krycie reciverów, którzy działają na środku boiska tuż za linią obrony. Jeden z nich jest najczęściej „quarterbackiem obrony” czyli zawodnikiem, który dostosowuje ustawienie kolegów do zmian w ustawieniu ataku, wywołuje odpowiednie schematy obronne i kontroluje poczynania całej formacji.
Defensive Line (DL)
Z reguły jest ich czterech. Najczęściej są lżejsi i bardziej atletyczni od swoich odpowiedników z 3-4.
Dwóch graczy w środku to defensive tackles (DT). Czasami zdarza się, że jednym z nich jest NT, ale częściej ustawiają się naprzeciwko lub na zewnątrz guardów. Ich podstawowym zadaniem jest powstrzymywanie akcji biegowych przez środek i wywarcie jak największej presji na linię ofensywną rywala.
Na zewnątrz stoją defensive ends (DE). Niech was nie zmyli nazwa. Ci gracze przypominają raczej większych i cięższych, ale nie mniej atletycznych zewnętrznych linebackerów z 3-4. Ich podstawowym zadaniem jest wywarcie presji na quarterbacka, ale wpierają też obronę biegową, jeśli running back ucieka na zewnątrz. Jeśli drużyna zmienia obronę z 4-3 na 3-4 zawodnicy ci często przekwalifikowują się na OLB. Z drugiej strony wielu mniejszych graczy, którzy na uczelni grali jako DE, w NFL używani są jako OLB w 3-4.
Linebackerzy (LB)
Jest ich trzech i z reguły ustawiają się nieco dalej od linii wznowienia akcji niż w 3-4.
Na zewnątrz znów mamy outside linebackerów (OLB) jednak ich zadania są zupełnie inne niż w 3-4. Znacznie rzadziej atakują quarterbacka. Częściej wspierają obronę podaniową i są drugą linią obrony przeciwko akcjom biegowym idącym na zewnątrz. Choć w określonych sytuacjach także oni próbują zaliczyć sack. W tym ustawieniu linebackerzy rzadziej mają przydzieloną swoją stronę boiska, częściej rozróżnia się strong side linebackera (SLB), który ustawia się po tej samej stronie co tight end orazweak side linebackera (WLB), który staje po drugiej stronie.
W środku gra jeden middle linebacker (MLB, środkowy linebacker). Niemal zawsze jest „quarterbackiem defensywy” i graczem, który ma najwięcej tackles (zatrzymań) w drużynie. Jego głównym zadaniem jest obrona przeciwko akcjom biegowym i krótkim podaniom w środkową strefę boiska. Gracz z tej pozycji musi być wyjątkowo pewny, bo jeśli nie zdoła zatrzymać swojego gracza, z reguły kończy się to ogromną stratą jardów.
Secondary
Zarówno w 3-4, jak i 4-3 używa się najczęściej czterech graczy secondary: dwóch cornerbacków i dwóch safety. Ich główną rolą jest obrona przeciwko podaniom. Zbiorczo nazywani są defensive backs (DB).
Cornerback (CB)
Zaczynają akcję na skrzydłach, blisko linii wznowienia akcji. Ich zadaniem jest krycie szeroko ustawionych wide reciverów. Najczęściej są najmniejszymi, najszybszymi i najbardziej zwrotnymi graczami defensywy. Ważne jest, by potrafili zlokalizować lecącą w ich stronę piłkę i wytrącili ją z rąk recivera lub przechwycili. W akcjach biegowych czasami pomagają przy linii bocznej.
Safety (S)
Z reguły jest ich dwóch. Strong safety (SS) to większy z nich. Ustawia się bliżej linii wznowienia akcji i jest ostatnią zaporą przeciwko biegowi, choć często pomaga też w kryciu reciverów, zależnie od sytuacji.
Free safety (FS) to zawodnik ustawiony najdalej od linii wznowienia akcji. Jego rola przypomina funkcję stopera w piłce nożnej. Innymi słowy czyści to, co partnerzy przeoczyli, najczęściej wspierając ich przy długich akcjach podaniowych.
Nickel back (NB, czasami NC od „nickel corner”)
Dodatkowy, piąty gracz secondary, wprowadzany w miejsce jednego z linebackerów w sytuacjach, kiedy koordynator defensywy chce wzmocnić obronę przeciwko podaniom. Najczęściej operuje w środkowej strefie boiska i gra przeciwko slot reciverom. Niegdyś pozycja niszowa, wraz z wzrostem znaczenia slot reciverów wzrosło również znaczenie nickel backów. Ich nazwa pochodzi od niklowej pięciocentówki (jako że są piątym członkiem secondary).
Tak jak wspominałem wcześniej, jedynie zarysowaliśmy powierzchnię taktyki defensywnej. W sytuacjach ewidentnie biegowych (jeden jard do pola punktowego) na boisko wejdzie zapewne dodatkowy defensywny liniowy, zaś w ewidentnie podaniowych zdarza się wprowadzić szóstego DB. Czasami w celu zmylenia przeciwnika defensywni liniowi kryją tight enda. Są również tzw. „blitze” czyli ustawienia, w których dodatkowi obrońcy atakują quarterbacka w celu stworzenia przewagi liczebnej nad linią ofensywną. Obrona może bronić strefą, każdy swego lub jednym z mieszanych systemów. I tak dalej 🙂
Polecam obejrzeć mecz NFL zwracając uwagę głównie na ustawienie obrony i to jak przesuwają się przed akcją, by zamaskować swoje rzeczywiste ustawienie i zakres odpowiedzialności poszczególnych graczy. Nagle football zacznie wam znacznie bardziej przypominać szachy.
Tradycyjnie zapraszam do polubienia strony facebookowej bloga, gdzie czasami wrzucam interesujące linki lub informacje za krótkie, żeby pisać osobną notkę na blogu.
ZOBACZ TEŻ:
Pozycje w footballu amerykańskim – ofensywa
photo credit: Brook-Ward It Takes A Team via photopin (license)
Zostań mecenasem bloga:
