NFL, tydzień 9: Kto MVP na półmetku rozgrywek?

Fenomenalny talent, który może zagwarantować sobie złotą marynarkę przed 26. urodzinami? Weteran, którego wielu spisało już na straty? Jeden z najlepszych w lidze, który nigdy nie otrzymał nawet jednego głosu? A może ktoś zaliczy fenomenalną drugą połowę sezonu?

W podsumowaniu dziewiątej kolejki przyjrzymy się defensywnej katastrofie jaką są Seattle Seahawks. Katastrofie we wszystkich aspektach, jaką w niedzielę byli Tampa Bay Buccaneers. I fantastycznemu pojedynkowi, jaki stoczyli Cardinals z Dolphins. Zaczynamy jednak od sytuacji w rajdzie po nagrodę MVP 2020.

 

W rywalizacji o tegoroczną nagrodę MVP na zdecydowanym prowadzeniu jest trzech zawodników i każdy ma konkretne argumenty, które mogą mu pomóc w jej zdobyciu.

Patrick Mahomes (Kansas City Chiefs)

Przywykliśmy już trochę do fenomenu Mahomesa i jego nowe osiągnięcia nie budzą takiego entuzjazmu. Tymczasem młody QB po cichu zgromadził w tym sezonie 25 TD przy zaledwie 1 INT. Jego zespół wygrał 8 z 9 meczów. Mahomes ma trzeci najwyższy passer rating w NFL, drugie najwyższe QBR i najlepsze ANY/A (jeśli nie wiesz co oznaczają te wskaźniki, zapraszam do tekstu o statystykach rozgrywającego).

Jeśli Mahomesowi udałoby się wygrać MVP, byłby drugim w historii zawodnikiem, który dokona tego przed 26. urodzinami po Jimie Brownie. Byłby też 10. zawodnikiem w historii NFL z więcej niż jedną nagrodą MVP. Każdy z tych graczy już zasiada w Pro Football Hall of Fame albo zostanie tam wybrany w pierwszym możliwym terminie.

Aaron Rodgers (Green Bay Packers)

Rodgersa wiele osób (w tym ja) spisało na straty. Po fenomenalnych sezonach 2011-14 przyszło nieco lat chudych. Czy może chudszych, bo Rodgers wciąż pozostawał ponadprzeciętnym rozgrywającym. Jednak w tym sezonie gra najlepszy futbol od 2011 r., gdy ustanowił niepobity do dziś rekord passer ratingu w sezonie i w cuglach zgarnął MVP. Pod względem QBR nawet najlepszy w karierze.

Statystycznie Rodgers jest najlepszym rozgrywającym w NFL. Ma najlepszy passer rating, najlepsze QBR i drugie najlepsze ANY/A. Przy 24 TD zanotował tylko dwa INT. Właściwie gdyby nie fatalny mecz przeciwko Buccaneers, gdy zaliczył oba INT, byłby zdecydowanym faworytem.

Dla Rodgersa ewentualne MVP byłoby trzecim w karierze. Dołączyłby tym samym do elitarnego grona, bo minimum trzy nagrody MVP zdobyli tylko Jim Brown, Johnny Unitas, Brett Favre, Peyton Manning (rekordowe 5) i Tom Brady.

Russell Wilson (Seattle Seahawks)

Wilson niemal od dekady co roku jest jednym z najlepszych rozgrywających w NFL. Jednym z najlepszych, ale nie najlepszym. Nigdy nie został MVP, nigdy nie dostał nawet jednego głosu przy wyborze najlepszego zawodnika NFL. Dopiero w ubiegłym sezonie po raz pierwszy trafił do drużyny All Pro, ale drugiej. Dopiero od tego sezonu Seahawks zaczęli w pełni wykorzystywać jego ofensywne możliwości.

QB Seattle ma na koncie 28 przyłożeń i zamienia na TD 9,4% swoich podań, co jest najlepszym wynikiem w NFL w tym roku. Jest drugi w passer ratingu, piąty w QBR i czwarty w ANY/A. Na jego niekorzyść działa 8 INT, co na tym etapie sezonu jest 4. najgorszym wynikiem w NFL. Tylko Carson Wentz, Kirk Cousins i Daniel Jones mają ich na koncie więcej. Jest to nietypowo wysoki wskaźnik u normalnie bardzo dbającego o piłkę Wilsona. Aż pięć z tych INT popełnił w dwóch przegranych meczach: z Cardinals i w ostatnim tygodniu z Bills.

 

Poza tą trójką warto wspomnieć o trzech graczach, którzy mogą włączyć się do walki w sprzyjających okolicznościach. Było ich czterech, ale Tom Brady sam się z tego grona wypisał występem przeciwko Saints.

Josh Allen (Bills) – jako pierwszy rozgrywający w historii NFL ma na konice sezon z dwoma meczami z minimum 400 jardami, 4 TD, 0 INT i passer ratingiem 130,0. Jest kilku zawodników (dokładnie pięciu), którzy dokonali tego w minimum dwóch meczach w karierze, ale żaden w jednym sezonie. Przez ostatni miesiąc Allen (jak i cała drużyna) spisywał się nieco słabiej, ale jeśli będzie grał tak skutecznie jak przeciwko Seahawks, może wrócić do grona kandydatów do MVP.

Ryan Tannehill (Titans) – tak jak w zeszłym sezonie jest bardzo efektywny. Szósty w passer ratingu, trzeci w ANY/A, czwarty w TD%, piąty w INT%. Ale tak jak w zeszłym sezonie jest mało wykorzystywany. 21 rozgrywających wykonało w tym roku więcej podań od niego, przez co sumaryczne statystyki nie są tak imponujące. Trudno spodziewać się MVP dla zawodnika, który nie ma nawet 40 podań na TD w sezonie.

Dalvin Cook (Vikings) – jako nie-QB już na starcie jest na gorszej pozycji. Ostatnim RB z MVP był Adrian Peterson w 2012 roku. Wybiegał wówczas ponad 2 tys. jardów i był o krok od rekordu NFL. Cook ma 2 tys. jardów w zasięgu, co więcej może do tego dołożyć 25 TD. Wówczas mógłby zgarnąć MVP. Są tylko dwa problemy. Po pierwsze stracił już jeden mecz, przez co musiałby wykręcać jeszcze lepsze statystyki niż w pierwszej części sezonu, by dobić do 2 tys jardów. Po drugie nawet 2 tys. jardów i 25 TD nie wystarczy, jeśli któryś z „wielkiej trójki” QB osiągnie 5 tys. jardów i 50 TD (na tę chwilę tylko Wilson zdobywa jedno i drugie w odpowiednim tempie, ale Mahomesowi dużo nie brakuje)

 

Bezobronność w Seattle

Przed ostatnią kolejką Seahawks byli klasyfikowani na 26. miejscu wśród defensyw podaniowych prze Pro Football Reference i 30. przez Football Outsiders. Po niedzielnych popisach PFR klasyfikuje ich już na 28. miejscu, a FO 29. (udało im się wyprzedzić obronę Patriots, którą rozmontowywali Jets i Joe Flacco).

Wszystkie ich słabości bezlitośnie obnażyli Buffalo Bills. Oglądając fatalną defensywę podaniową i całkiem niezłą biegową stwierdzili po prostu: po co w ogóle biegać przeciwko Seattle? Przez większość meczu mieli na koncie dwie próby biegowe. Dopiero w drugiej połowie zaczęli biegać nieco częściej. Bills świetnie wiedzieli co rywale grają w obronie. Do tego stopnia, że receiverzy w większości akcji mieli masę wolnego miejsca. Gdyby drużyna w drugiej połowie nie zdjęła nogi z gazu, Josh Allen zagrałby najlepsze statystycznie spotkanie w historii NFL – do przerwy miał na koncie prawie 300 jardów i 3 TD. Allen nie wykonywał specjalnie trudnych rzutów, bo po prostu nie musiał. Zamiast tego metodycznie, skutecznie egzekwował zagrywki obnażające wszystkie słabości rywala.

Jak to możliwe, że jedna z najlepszych defensyw podaniowych w historii stoczyła się w ciągu kilku lat do takiego poziomu? Przede wszystkim nie udało się uzupełnić talentu. Richard Sherman i Earl Thomas byli fantastycznymi zawodnikami, którzy umożliwiali realizację defensywnego schematu Pete’a Carrolla. W niedzielę Seahawks grali bez Shaquilla Griffina, ale nawet z nim na boisku ta defensywa nie wygląda za dobrze. DB Seattle zostawiają rywalom za dużo miejsca. Tak bardzo nie chcą oddać dalekiej piłki, że pozwalają rywalom na łapanie wszystkiego na średnim dystansie.

To wynika również z tego, że Seahawks nie mają jak zagęścić środka boiska. Brakuje im dobrych pass rusherów, więc nadrabiają masą blitzów. W efekcie najskuteczniejszy w pass rushu jest ich safety Jamal Adams (i to mimo zaledwie 4 rozegranych meczów) i MLB Bobby Wagner. Ale osłabianie drugiej i trzeciej linii obrony w połączeniu z głęboko cofniętymi DB pozostawia wielkie dziury w środkowych strefach boiska, które Bills bezlitośnie eksponowali wszelkiego rodzaju ścieżkami powrotnymi. I to wyjaśnia jakim cudem Josh Allen mógł być zsackowany 7 razy w meczu, a jednocześnie rozegrać jedno z najefektywniejszych spotkań w tym sezonie. Albo blitz dojdzie do celu albo będzie katastrofa.

Niestety we współczesnej NFL rozgrywający coraz lepiej radzą sobie z blitzem. W efekcie „są momenty”, ale na zatrzymanie rywala momenty nie starczą. A nie można liczyć, że Russel Wilson w każdym meczu zdobędzie więcej punktów niż przeciwnik.

Seahawks aren’t just on pace for the worst pass defense in @NFL history, they’re primed to SHATTER the all-time record by nearly 1,000 yards.

2011 Packers: 4,796

2020 Seahawks (pace): 5,794

— Andrew Siciliano (@AndrewSiciliano) November 9, 2020

 

Kyler kontra Tua

Pod koniec XX wieku debiutant na rozegraniu mógł siedzieć na ławce, wchodzić w rozstrzygniętych końcówkach albo być kompletnie do bani. John Elway jako debiutant miał 7 TD i 14 INT. Troy Aikman 9 TD i 18 INT. Nawet Peyton Manning, który miał być „najbardziej gotowym w historii” zaliczył jako debiutant więcej INT (28) niż TD (26).

Jednak czasy się zmieniają. Trenerzy nie usiłują wpasowywać młodych QB w swoje schematy, a raczej starają się eksponować ich mocne strony. W efekcie rozgrywający na debiutanckich kontraktach grają więcej i lepiej niż kiedykolwiek w historii. A najlepszym przykładem był niedzielny pojedynek Cardinals i Dolphins. #1 zeszłorocznego draftu Kyler Murray kontra tegoroczny #5 Tua Tagovailoa.

Mecz zapowiadał się ciekawie, ale przekroczył moje najśmielsze oczekiwania. To jeden z tych meczów, które warto pokazywać osobom niezorientowanym w futbolu – efektowny, zróżnicowany, z dużą ilością emocji i spektakularnych akcji z obu stron.

Murray już jakiś czas temu ustawił się na pozycji jednego z najbardziej ekscytujących rozgrywających młodego pokolenia. Może nie w jednym szeregu z Mahomesem, ale już gdzieś w okolicy Lamara Jacksona. I w niedzielę nie zawiódł. 283 jardy, 3 TD, passer rating 150,5. Do tego 106 jardów i TD po ziemi. Biegał, podawał, wywijał się obrońcom, a to wszystko przeciwko defensywie, która sprawiła sporo kłopotów Russellowi Wilsonowi, a tydzień temu dosłownie zjadła LA Rams.

To był jeden z najlepszych meczów przegranego quarterbacka w historii. Nie wystarczyło, bo po drugiej stronie ofensywę napędzał Tua Tagovailoa. W swoim debiucie przed tygodniem wypadł dość blado, ale wówczas pierwsze skrzypce grała defensywa. W niedzielę w pełni udowodnił, czemu Brian Flores postanowił postawić go na czele ofensywy, mimo że Ryan Fitzpatrick grał całkiem nieźle. Zademonstrował pełnię swojego atletyzmu, ale i panowania nad ofensywą. Miał kilka gorszych chwil, które przypominały, że to dopiero jego pierwszy sezon w NFL i to bez okresu przygotowawczego. Jednak w ogólnym rozrachunku zagrał znakomicie kiedy to się najbardziej liczyło – w czwartej kwarcie.

Pod koniec trzeciej kwarty dostał piłkę na własnym 7. jardzie przy 7 punktach straty. Zmontował 6-minutową, 93-jardową serię, którą wykończył podaniem na przyłożenie. Ta seria pokazała co widzieli w nim Dolphins. I jeśli w Miami tego nie zepsują, to mogą wreszcie mieć rozgrywającego na lata.

Trzeba jednak uczciwie powiedzieć, że bohaterstwo Tuy nie zdałoby się na nic, gdyby nie błąd Klifa Kingsbury’ego w końcówce. Trener Cardinals nie boi się być agresywny w swoich decyzjach i stosowania niekonwencjonalnych manewrów. Jednak na 2 minuty przed końcem meczu podjął decyzję o kopnięciu z 49 jardów w sytuacji 4&1. Ta decyzja mocno zaszkodziła jego drużynie.

WOW!

Kliff Kingsbury goes conservative and kicks a field goal on 4th and 1 from the Miami 31-yard line.

That decision decreased the #Cardinals' pre-snap win probability by over 20%(!!).#MIAvsARI #FinsUp #RedSea

— EdjSports (@edjsports) November 9, 2020

I nie chodzi tu o fakt, że kopnięcie było niecelne. Bardziej o to, że konwertując pierwszą próbę mógłby zdobyć zwycięskie przyłożenie, a w najgorszym razie kopać na bramkę na sam koniec połowy, bez zostawiania rywalowi dwóch minut na zmianę wyniku. Mam wrażenie, że nawet gdyby Zane Gonzalez trafił, to Tagovailoa zdołałby w dwie minuty doprowadzić swoją ofensywę przynajmniej w zasięg FG. Być może Kingsbury’ego przestraszyła wcześniejsza seria, w której w niemal identycznej sytuacji jego atak został zatrzymany. Niemniej pasywność trenera mogła kosztować Cardinals wygraną w tym meczu, a w ciasnej NFC West jedna wygrana może mieć kolosalne znacznie na koniec sezonu.

 

Bukanierzy się rozbili

Czasami zdarza się mecz, który dobitnie pokazuje nam jak cienka granica dzieli w NFL sukces od kompletnej katastrofy. Przed weekendem Tampa Bay Buccaneers byli #1 w rankingu DVOA i grali jak z nut, a Tom Brady przeżywał czwartą młodość. W niedzielę wyglądali na kompletnie zagubionych, a wszystko co mogło pójść źle – poszło.

Brady zagrał fatalnie. Za dziurawą linią ofensywną był cały czas pod presją, ale nie można zwalać wszystkiego na OL. Co prawda Brady był pod presją w niemal połowie akcji (w porównaniu do 14,8% w ośmiu pierwszych meczach sezonu), jednak jego praca nóg była fatalna, co wychodziło zwłaszcza przy długich piłkach. O ile jego długie podania w tym roku wyglądają całkiem dobrze, to przeciwko Saints były katastrofą.

Co więcej kompletnie nie dogadywał się z receiverami. Wielokrotnie oczekiwał innych ścieżek niż biegli jego receiverzy i wydaje mi się, że wynikało to nie z pomylonych zagrywek, a z odmiennego czytania defensywy. Wiele zagrywek we współczesnej NFL ma wbudowane „bezpieczniki”, czyli „jeśli zobaczysz, że oni bronią tak, to nie biegnij tej kompletnie bezsensownej w tej sytuacji ścieżki, tylko pobiegnij inną”. Często Brady odczytywał jedną obronę, a jego koledzy inną.

Nie pomógł debiut Antonio Browna. Ex-receiver Steelers i Patriots zagrał dobrze jak na pierwszy mecz w nowych barwach, ale nie mógł odmienić obrazu całości.

Tydzień temu krytykowałem Saints i ich pasywną ofensywę. W niedzielę zagrała kompletnie inna drużyna. Drew Brees wreszcie podawał nieco dalej, a Tysom Hill wreszcie był użyteczną bronią, a nie tylko drogą zabawką Seana Paytona. Swoje zrobił też powrót do składu Michaela Thomasa i Emmanuela Sandersa, którzy dali Breesowi nowe cele i rozciągnęli zaskakująco pasywną w tym meczu defensywę Bucs.

To spotkanie pokazało, że rywalizacja w NFC South nie jest rozstrzygnięta. Co więcej to ekipa z Luizjany ma na koncie bezcenny dywizyjny tiebreaker. W sezonie gdy nie ma zdecydowanych dominatorów każdy tydzień może przynieść przetasowania w czołówce. Ale w końcu za to kochamy NFL, prawda?

 

Tydzień w skrócie:

1. Z notatnika statystyka:

• Podający NFL zanotowali w minionym tygodniu sumaryczny passer rating 102,3 i ANY/A 7,37. To piąty raz w historii NFL, gdy liga jako całość przekroczyła 100 w passer ratingu w ciągu jakiejś kolejki. Była to kolejka o drugim najwyższym passer ratingu i najwyższym ANY/A w historii. Więcej danych znajdziecie u Chase’a Stuarta
• WR Larry Fitzgerald (Cardinals) ma już 251 meczów z rzędu z przynajmniej jednym złapanym podaniem. To druga najdłuższa seria w historii NFL
• CB Xavien Howard (Dolphins) został czterokrotnie ukarany za DPI. To najwięcej w jednym meczu od 20 lat.
• QB Patrick Mahomes (Chiefs) potrzebował tylko 40 meczów, by dobić do granicy 100 podań na TD w karierze. To nowy rekord NFL.
• DL J. J. Watt (Texans) zaliczył setny sack w karierze. Jest 32. graczem w historii NFL, który może pochwalić się trzycyfrową liczbą sacków.
• RB Christian McCaffrey (Panthers) złapał 10 piłek w meczu przeciwko Chiefs. Tym samym stał się pierwszym RB w historii NFL, który ma w karierze minimum 10 meczów z 10 lub więcej złapanymi podaniami.

2. Z notatnika medyka:

• QB Kyle Allen (Football Team) – uraz kostki, koniec sezonu.
• LB Brennan Scarlett (Texans) – złamane przedramię, przynajmniej cztery tygodnie przerwy
• DE Taco Charlton (CHiefs) – uraz kostki, na razie nie wiadomo jak poważny, ale prawdopodobnie trafi na IR

3. Właściciele klubów NFL ustalili, że jeśli nie uda się dograć pełnego sezonu zasadniczego z powodu pandemii COVIDu (nie będzie wolnych terminów na przenoszenie meczów) to playoffy mogą zostać rozszerzone do 16 drużyn. To wcale niewykluczone, biorąc pod uwagę że w całych Stanach i w wielu klubach NFL liczba przypadków zakażeń rośnie.

4. Daniel Jones, rozgrywający Giants wygrał w karierze 5 meczów jako starter, przegrał 17. 4 z wygranych osiągnął przeciwko dywizyjnym rywalom z Waszyngtonu, z którymi ma póki co perfekcyjny bilans 4-0. Giants powinni się zastanowić nad zatrudnieniem innego rozgrywającego na pozostałe 14 (a od przyszłego roku 15) meczów sezonu.

5. LA Chargers znajdują nowe niesamowite sposoby na przegrywanie meczów. Przeciwko Raiders zdobyli wydawałoby się zwycięskie przyłożenie w ostatniej akcji meczu, jednak po powtórce okazało się, że podanie nie zostało złapane i to ekipa z Las Vegas wyszła z tego spotkania zwycięsko.

 

Zostań mecenasem bloga: