Drugi rok z rzędu obie drużyny z Nowego Jorku zaczęły sezon od trzech porażek. Odkąd na zakończenie sezonu 2011 Eli Manning i spółka wznieśli w górę Lombardi Trophy, nowojorskie drużyny zaliczyły w sumie dwa sezony na plusie i jeden awans do playoffów. Nic nie wskazuje, by sezon 2021 (czy 2022) miał odwrócić ten trend. A jednak obie ekipy są wciąż w TOP 10 najbardziej wartościowych klubów NFL i TOP20 wszystkich drużyn sportowych na świecie.
W podsumowaniu trzeciego tygodnia przyjrzymy się pełnemu emocji i błędów meczowi Chiefs i Chargers. Zastanowimy się czy LA Rams stali się głównymi kandydatami do wygranej w NFC. I wreszcie, jak rzadko kiedy, skupię się na special teams, bo okazja jest wyjątkowa. Ale zaczynamy od fatalnego startu ekip z Wielkiego Jabłka.
Stan Nowy Jork reprezentują w NFL trzy drużyny. Żeby było ciekawiej, w stanie Nowy Jork swoje domowe mecze rozgrywa tylko jedna z nich, i to ta jedyna bez „New York” w nazwie. Są to Buffalo Bills, grający w mieście Buffalo w tzw. „upstate New York”, czyli części tego stanu rozpościerającej się przy kanadyjskiej granicy. Z kolei New York Giants i New York Jets reprezentują miasto Nowy Jork, ale swoje mecze rozgrywają na MetLife Stadium. Obiekt ten leży zaledwie 14 km od Times Square na Mannhattanie, geograficznie w samym sercu gigantycznej aglomeracji nowojorskiej, ale po drugiej stronie rzeki Hudson, czyli formalnie w stanie New Jersey.
Ostatnimi czasy stan New York ma powody do dumy tylko z Bills, choć to New York Giants są klubem najbardziej utytułowanym i z największymi tradycjami. Cztery razy sięgali po Super Bowl i trzy razy po mistrzostwo NFL, jeszcze przed epoką Super Bowl. Jets mają na koncie jedno mistrzostwo, jako reprezentanci AFL w Super Bowl III, jeszcze przed zjednoczeniem AFL i NFL.
Pierwsza dziesięć lat XXI wieku były względnie udane dla Jets i bardzo udane dla Giants. Obie drużyny regularnie grywały w playoffach, mimo że Jets mieli nieprzyjemność grać w dywizji z rosnącymi w siłę New England Patriots. Z kolei Giants wygrali Super Bowl w sezonach 2007 i 2011, pokonując tych samych Patriots w finałach. W 2009 i 2010 r. Jets grali w finałach AFC dzięki swojej fantastycznej obronie. Nic nie wskazywało, że kolejna dekada będzie tak mizerna. A jednak.
W niedzielę Giants zastrzegali numer Eli Manninga, jednego z najlepszych graczy w historii klubu. Jednak nawet przy tej radosnej okazji kibice nie mogli się powstrzymać od wybuczenia prezesa i współwłaściciela klubu, Johna Mary. Kibice Jets z reguły nawet na to nie mają ochoty. Przez złość i zaprzeczenie przeszli do fazy rezygnacji.
New York Giants w czterech z pięciu ostatnich sezonów przegrali trzy pierwsze mecze. Jednak nawet ten jeden, 2019, gdy wygrali trzeci mecz, trudno zaliczyć do udanych, jako że zaczęli wówczas od siedmiu porażek w ośmiu meczach. Ostatni raz dodatni bilans odnotowali na zakończenie sezonu 2016, gdy weszli do playoffów z bilansem 11-5. New York Jets ostatni raz na plusie byli w sezonie 2018, gdy wygrali na inaugurację sezonu z Lions. Jednak przez resztę tamtego sezonu zdołali wygrać tylko trzy mecze. Ostatni sezon na plusie zanotowali w 2015 r., a ostatni awans do playoffów w 2010. 10 lat bez playoffów to najdłuższa aktywna seria w NFL. Daleka jednak od rekordu NFL, czy nawet Nowego Jorku, bo Jets mają na koncie 11 lat z rzędu bez playoffów (1970-1980), a Giants nawet 17 (1964-1980).1
Frustracje kibiców nie są udziałem właścicieli. Rodzina Mara to właściciele Giants od założenia drużyny w 1925 r., gdy patriarcha rodziny, Tim, wyłożył 500 dolarów (odpowiednik ok. 7800 dolarów dzisiaj). Według najnowszego rankingu „Forbesa” Giants są dziewiątą najcenniejszą drużyną świata i trzecią najcenniejszą w NFL o szacunkowej wartości 4,3 mld dolarów. W ciągu ostatnich pięciu lat ta wartość wzrosła o 54%, a po wejściu w życie nowych umów telewizyjnych wystrzeli jeszcze bardziej. Z kolei Woody Johnson2 kupił Jets w 2000 r. za 635 mln dolarów. Dziś drużyna jest 17. najcenniejszą na świecie i 6. w NFL o wartości 3,55 mld dolarów, a w ciągu ostatnich pięciu lat zyskała na wartości 37%.
Skąd tak wysokie lokaty w rankingach rentowności, skoro w rankingach sportowych dołują? To zasługa domowej metropolii. Nowy Jork to gigantyczny, nieprawdopodobnie wręcz bogaty organizm składający się z nałogowych konsumentów. Konsumentów, którzy będą buczeć, narzekać, psioczyć, ale wypełnią szczelnie 80-tysięczny stadion i zasiądą przed telewizorami. Czy ta cierpiąca grupa fanów może mieć jakieś nadzieje na poprawę?
Niestety nie wygląda na to, zwłaszcza w wypadku Jets. W ciągu ostatnich dwunastu draftów drużyna wybrała pięciu rozgrywających w pierwszej lub drugiej rundzie. Jednak nadal nie ma rozgrywającego z prawdziwego zdarzenia. Choć #2 tegorocznego draftu, Zach Wilson, może jeszcze wyjść na ludzi, to jak na razie prezentuje się najsłabiej spośród wszystkich QB ze swojego rocznika. A ten rocznik i tak nie rozpoczął sezonu najlepiej. Przez ostatnie dwa lata drużynę prowadził trener znany głownie z tego, że każdy zawodnik uwolniony spod jego „opieki” nagle okazuje się znacznie lepszym zawodnikiem. Z zespołu odeszła większość wartościowych graczy, a spektakularne umowy na wolnym rynku okazały się większymi (Le’Veon Bell) i mniejszymi (C.J. Mosley) klapami.
Przed sezonem drużynę przejął Robert Saleh, ale na razie nie widać wielkich zmian. Tak jak przed rokiem Jets zdobywają najmniej punktów w NFL, choć we wskaźniku DVOA awansowali z 32. na 30. pozycję w lidze. Trudno przy tym mówić o wyjątkowo wymagającym kalendarzu, bo choć Patriots, Panthers i Broncos nie należą do słabeuszów, trudno ich uznać za potentatów. Nieco lepiej spisuje się defensywa, ale to raczej różnica między „słabo” i „katastrofalnie”. Pewnym światełkiem w tunelu może być fakt, że Jets dysponują najmłodszą drużyną w NFL (biorąc pod uwagę start sezonu) o średniej wieku 25,1. W drafcie 2021 dysponowali bonusowym wyborem w pierwszej rundzie, a w drafcie 2022 mają dodatkowe wybory w rundzie pierwszej (od Seahawks) i drugiej (od Panthers). A do tego ich własne wybory będą przypadały bliżej początku każdej rundy.
Być może Saleh zdoła to wszystko poukładać. Znamy takie historie w NFL. Gdyby nie ta pozycja quarterbacka…
Ta sama pozycja jest problematyczna w Giants. Eli Manning bez wątpienia jest w Nowym Jorku ikoną. Bywał wielki, bywał katastrofalny, najczęściej był całkiem dobry. Przede wszystkim na dekadę zapewnił Giants jakże potrzebną stabilizację na tej pozycji. Niestety, jak to często bywa, Giants zbyt długo zwlekali z wyborem jego następcy. W 2018 r. uznali, że potrzeba im running backa i z #2 wzięli Saquona Barkleya. Barkley zapewnił im sporo spektakularnych akcji, ale nie wygranych. A do wzięcia wciąż byli Josh Allen i Lamar Jackson (ale też Sam Darnold i Josh Rosen, także nie ma gwarancji, ze wybraliby właściwie). W 2019 r. uznali jednak, że to rozgrywającego im potrzeba. Z #6 sięgnęli po Daniela Jonesa, którego… nikt inny specjalnie nie chciał. Co prawda z rozgrywających tamtego draftu jak na razie wyróżnił się tylko #1 Kyler Murray, ale Jones absolutnie nie spełnia pokładanych w nim nadziei. Przede wszystkim ze względu na ogromną liczbę start.
Podobnie wygląda sytuacja na pozycji trenera. Tom Coughlin miewał lepsze i gorsze chwile, ale pod jego wodzą Giants generalnie rywalizowali o najwyższe cele. Jego ostatnie lata były znacznie słabsze, ale jego następcy: Ben McAdoo, Pat Shurmur i Joe Judge wyraźnie nie mają pomysłu na drużynę. I choć Giants mają 18. najwyższe DVOA w lidze, co sugeruje że zaczęli sezon lepiej niż wskazywałby bilans 0-3, to jednak katastrofalna porażka ze słabymi Falcons w niedzielę pokazała, że w tym roku kibice nie mają na co liczyć.
Patrząc w przyszłość, Giants mają relatywnie młodą drużynę (8. najmłodsza w NFL). Bardzo sprawnie handlowali w tegorocznym drafcie, pozyskując netto kapitał odpowiadający #2. W przyszłym roku mają dodatkowy wybór w pierwszej rundzie od Bears. To ważne, bo prawdopodobnie będą znowu szukali rozgrywającego. A także trenera, bo od odejścia Coughlina żaden nie wytrzymał dłużej niż dwa sezony. Nic nie wskazuje, by Judge miał to zmienić.
Rywalizacja na dekadę
Patrick Mahomes i Justin Herbert w jednej dywizji, rywalizujący ze sobą dwa razy co roku przez najbliższą dekadę albo i dłużej? Tak, poproszę. W niedzielę mieliśmy przedsmak i tym razem niespodziewanie górą był ten bez tytułu MVP. Były emocje, były efektowne akcje, ale mecz zdominowały relatywnie proste błędy i niezrozumiałe decyzje.
Przede wszystkim rozgrywający Chiefs za bardzo wierzy w Mahomagię. W poprzednich sezonach dokonywał cudów, wykonywał najbardziej nieprawdopodobne podania, a kiedy coś nie wychodziło, to obrońcy usłużnie upuszczali kolejne potencjalne przechwyty. Mahomes i tak jest fantastyczny, ale kiedy szczęście zamienia się w pecha, tak jak w niedzielę, przydałoby się więcej rozwagi z jego strony. Chiefs popełnili trzy straty w trzech pierwszych posiadaniach, po raz pierwszy odkąd drużynę objął Andy Reid. Tylko za jedną odpowiadał rozgrywający (poza tym dwa fumble), ale no-look pass nieco za plecy receivera graniczy wręcz z nonszalancją. Do tej pory wszystko układało się dobrze, jednak tym razem receiver nie zdołał złapać piłki, a DB wykonał fenomenalny chwyt.
Drugą piłkę w ręce rywali Mahomes posłał w czwartej kwarcie, gdy KC szli po wygraną. Oczywiście, można mówić o „arm puncie” pod presją. Że po prostu chciał dać swojej drużynie szansę w trzeciej próbie, zamiast odrzucać piłkę w aut. Jednak wydaje mi się, że punt mimo wszystko dałby znacznie więcej niż 32 jardy netto. A gdyby nie dziwne zachowanie DB Chargers, którzy po obu przechwytach rezygnowali z akcji powrotnych, ten „arm punt” dałby pewnie koło 20 jardów. Słusznie chwalimy Mahomesa, gdy dokonuje cudów i ciągnie drużynę do wielkości. Ale trzeba też zauważyć, gdy popełnia błędy, zamiast tłumaczyć go rzekomymi „dropami” i „arm puntami”.
Po drugiej stronie też nie brakowało pomyłek i to głównie mentalnych. Chargers dwukrotnie stracili ważne akcje, bo nie potrafili ustawić się przed snapem i zostali ukarani za illegal shift. Za pierwszym razem zamiast znaleźć się w red zone Chiefs na koniec pierwszej połowy, musieli oddać im piłkę, co pozwoliło im na FG na koniec kwarty (zwrot o minimum 6 pkt). Za drugim stracili przyłożenie pod koniec czwartej kwarty i zamiast wyjść na prowadzenie musieli zadowolić się FG, które wyrównało mecz.
W ostatniej serii spotkania również nie ustrzegli się błędów mentalnych. Przez cały pojedynek słusznie podejmowali ryzyko, priorytetyzując zdobycie większej liczby punktów. Ale w ostatnich sekundach meczu należy raczej zwiększać szanse na wygraną. Brzmi absurdalnie, bo przecież wygrywa ten, kto zdobędzie więcej punktów. Kiedy Chargers zdobyli przyłożenie na 30 sek. przed końcem meczu, postawili właśnie na więcej punktów. Powinni byli wziąć „kolanko”, potem przerwę na żądanie na 2 sek. przed końcem meczu i kopnąć zwycięski FG z 22 jardów. Ryzyko przestrzelenia takiego kopnięcia jest znacznie mniejsze niż straty przy próbie zdobycia przyłożenia. Co więcej udane przyłożenie zostawiło 30 sekund Patrickowi Mahomesowi. Dla niego to w zupełności wystarczy, choć tym razem się nie udało.
Za to wcześniej LAC postanowili rozgrywać akcję 4&9 zamiast kopać z 53 jardów. Nie chcieli zostawić Mahomesowi 48 sekund i zaryzykowali 4&9, ale zostawienie 32 sekund było w porządku? Trzeba przyznać, że na decyzję o graniu 4&9 prawdopodobnie wpłynął również silny wiatr na stadionie i niezbyt pewny kicker. O ile granie 4&4 w tej sytuacji rozumie, o tyle 4&9 było niepotrzebną brawurą. Nawet moim zdaniem 🙂
If the #Chargers were actually going for it on 4th and 4, we disagree with that call.
Attempting the field goal gives LA 3.5% greater chance to win.
At 4th and 9, it's a 5.3% error.
They're bailed out by a pass interference call on the #Chiefs. #LACvsKC #BoltUp
— EdjSports (@edjsports) September 26, 2021
Konwersję przy dość wątpliwym DPI, z którego CBS postanowiło nawet nie dawać powtórek, pominę.
Chiefs są na minusie po raz pierwszy od listopada 2015. Czy już czas na niepokój? Raczej tak. Drużyna wciąż pozostaje jedną z najmocniejszych w AFC, ale wyraźnie widać, że wygranie konferencji, a nawet zaskakująco mocnej w tym roku dywizji, może być znacznie trudniejsze od przedsezonowych oczekiwań. Zwłaszcza wobec słabej postawy obrony, która po trzech tygodniach ma najsłabsze DVOA w NFL.
Pierwszy w tym roku pojedynek Herbert-Mahomes już za nami. Rewanż 16 grudnia.
Sean i Matt
Nie wiem czy jest w Stanach człowiek bardziej zadowolony ze zmiany pracodawcy niż Matt Stafford. Wreszcie gra w drużynie, której nie musi ciągnąć w pojedynkę. Gdzie trener pomaga mu, zamiast ograniczać. I gdzie, jak wszystko na to wskazuje, będzie mógł walczyć o najwyższe cele.
W niedzielnym pojedynku z obrońcami tytułu widać to było znakomicie. Radość Stafforda z gry, jego więź i porozumienie z Seanem McVayem, telepatyczną łączność z Cooperem Kuppem i ten dodatkowy aspekt, który daje ofensywie DeSean Jackson. Wydawałoby się, że 34-letni receiver nie ma prawa zostawić w tyle absolutnie wszystkich obrońców, a jednak on nadal potrafi to zrobić. Niezbyt często, ale dwa razy w meczu w zupełności wystarczy.
Przez 12 lat Stafford rozpoczął 165 meczów sezonu zasadniczego w barwach Lions. Został wybrany graczem tygodnia tylko raz – w 2009 r. W trzech startach w barwach Rams zdobył ten tytuł już dwukrotnie.
Pewna wygrana nad Buccaneers pokazała potencjał drzemiący w Rams, zarówno ofensywnie, jak defensywnie. Na pewno będą się liczyć w rywalizacji o najwyższe cele i są lepsi niż się tego spodziewałem przed sezonem. Daleki jednak jestem od koronowania ich na królów NFC. Po pierwsze nie kupuję hype’u na Buccaneers jako pewniaków do obrony tytułu. Czy mogą tego dokonać? Jasne. Jednak w NFL brak zmian to z reguły wada, nie atut. Do tego już widać, że drużyna nie przejdzie przez sezon z tak małą liczbą urazów jak przed rokiem, a to dla Bucs może być spory problem.
Po drugie NFC West to wciąż silna, wyrównana dywizja, a Rams jeszcze nie zagrali z żadnym z „lokalnych” rywali.
Dużo grania przed nami, ale Rams w takiej formie będą bardzo trudni do zatrzymania.
Rekord Tuckera
Od niedzieli rekord najdalszego skutecznego kopnięcia z pola w historii NFL należy do Justina Tuckera – 66 jardów.
DID THAT JUST HAPPEN?!?!
JUSTIN TUCKER 66-YARD FIELD GOAL FOR THE WIN! #RavensFlock pic.twitter.com/LyHkSUiwk9
— NFL (@NFL) September 26, 2021
Już sam ten wynik jest fenomenalny, ale w tym wypadku smaczku dodają okoliczności – kopnięcie zamieniło porażkę w zwycięstwo, gdy na zegarze meczowym pozostały same zera. Co więcej na przedmeczowej rozgrzewce Tucker dwa razy kopał z 65 jardów i dwa razy zabrakło dystansu. Jednak w najważniejszym momencie jakoś zdołał znaleźć brakujący jard.
To kopnięcie to kolejny dowód na to, że Tucker to najlepszy kopacz tego pokolenia. Na pozycji, na której ogromna część sukcesu to psychika i gdzie najlepszym zdarzają się słabsze sezony, pozostaje niezwykle pewny rok w rok. Czterokrotnie wybierany do pierwszej, dwukrotnie do drugiej drużyny All Pro. W swoim najsłabszym sezonie trafiał 7 na 8 kopnięć z gry. I choć Adam Vinatieri ma na koncie kilka najbardziej spektakularnych kopnięć w historii NFL oraz rekordy związane z niezwykle długą karierą, to jednak Tuckerowi należy się miano najlepszego kickera XXI wieku. A może i wszechczasów.
Za to bez wątpienia jest najlepszym śpiewakiem operowym w NFL.
Wyczyn Tuckera przesłonił inny rekord w special teams. Kilka godzin wcześniej wyrównany został rekord najdłużej akcji w historii NFL, bo po prostu nie da się wykonać dłuższej akcji niż 109 jardów.
A 68-YARD FG ATTEMPT TURNS INTO A 109-YARD RETURN TD.
MAYHEM IN JACKSONVILLE.
📺: #AZvsJAX on FOX
📱: NFL app pic.twitter.com/XrYPXpMiF1— NFL (@NFL) September 26, 2021
Tydzień w skrócie:
1. Z notatnika statystyka:
- Tom Brady (Buccaneers) został drugim zawodnikiem w historii z 80 tys. jardów podaniowych w karierze. Najprawdopodobniej w najbliższą niedzielę odbierze rekord Drew Breesowi – potrzebuje 68 jardów na Foxborough.
- Chicago Bears zanotowali 1,1 jarda na akcję ofensywną. To drugi najgorszy wynik w XXI wieku.
- Myles Garrett (Browns) zanotował 4,5 sacka przeciwko Browns, co jest rekordem klubu i objął prowadzenie na tegorocznej liście najlepiej sackujących.
2. Z notatnika medyka:
- LB Blake Martinez (Giants) – zerwane więzadło ACL, koniec sezonu
- WR KJ Hamler (Broncos) – zerwane więzadło ACL, koniec sezonu
- LB Justin Hollins (Rams) – uraz mięśnia piersiowego, prawdopodobnie koniec sezonu
- CB Jaycee Horn (Panthers) – pęknięta kostka, prawdopodobnie koniec sezonu
3. Justin Field, #11 tegorocznego draftu, zaliczył debiut w wyjściowym składzie Bears. Jak mogliście przeczytać wyżej, nie był to debiut udany. Jednak konsensus ekspertów jest jasny – trener Matt Nagy wymyślił najgorszy możliwy plan, biorąc pod uwagę zestaw umiejętności młodego QB. Czy to skutek niekompetencji, czy celowy sabotaż – zdania są podzielone.
4. Pogłoski o końcu Aarona Rodgersa są zdecydowanie przesadzone. W niedzielny wieczór wystarczyło mu 37 sekund, by bez żadnych przerw na żądanie przejść pół boiska i umożliwić Masonowi Crosby’emu decydujące kopnięcie z pola.
5. Na liście kiepskich pomysłów taktycznych podawania do własnego endzone plasuje się dość wysoko.
Casey Hayward read it perfectly for the safety 🙏 @show_case29 #RaiderNation
📺: #MIAvsLV on CBS
📱: NFL app pic.twitter.com/UIRfsHC2zZ— NFL (@NFL) September 26, 2021
6. Oto decyzja sędziowska z dużym wpływem na grę
Rondale Moore muffed that 1st punt because the Ref nailed the football with the Penalty Flag on the way down. pic.twitter.com/u5D2bXYR2o
— Matt Abbott (@MattAbb0tt) September 26, 2021
Zostań mecenasem bloga:
6 komentarzy
Ten tydzień stał pod znakiem wielbładów sędziowskich. Tucker pobił rekord i fajnie ale nie powinno go w ogóle być, bo chwile wcześniej LaMar spóźnił się półtorej(!) sekundy ze snapem. Ślepe myszki tego nie widziały.
W meczu SF – GB to już w ogóle działy się cuda. Dobrze, że wynik jest jaki jest i oglądałem mecz z odtworzenia znając zakończenie. Jeszcze w pierwszej połowie dziwne flagi były rzucane w obie strony. Ale po przerwie to już festiwal promocji dla 49ers. Gdyby nie to, to wynik byłby w okolicach 31-14 dla Packers.
Zaczęło się od niezauważenia 'intentional grounding’ kilka sekund przed końcem połowy. Potem po kolei kary z dupy: dwa razy 'pass interefernce’ gdzie raz obrońca nawet nie dotknął receivera, jedno 'roughing the passer’ za lekkie dotknięcie QB tuż po rzucie. No i wisienka na torcie – potężne kaskiem w kask Adamsa i żadnej flagi?! I to nie wszystko, jeszcze kilka było. Gdyby nie 'pomoc’ pasiaków, SF, byc może, nie wyszliby z 10 punktów, a Packers wrzuciliby do koszyczka lekko 30.
Jeśli chodzi o mecz Kansas z San Diego, to znowu trenerzy mogli zaprzepaścić ciężko wypracowane zwycięztwo Chargers. Zostało jakieś pół minuty, Cheifs w zapasie tylko jeden time-out, Herbert miał pierwszą próbę i piłkę gdzieś w okolicach piątego jarda. Kto wpadł na pomysł grania górą?! Raz, że można stracić piłkę, dwa, że zostawia się czas na zagarze Mahomesowi. A mozna było spalić zegar i kopać z minimalnej odległości dwie sekundy przed końcem meczu. Na szczęście Chargers się upiekło i wygrali. Tak na marginesie, flaga przy 4&9 to nic przy tym, co wyprawiali sędziowie w Santa Clara w meczu SF – GB.
Tak poza tym – co to za pomysł oglądać Patriots- – Saints gdy w tym samym czasie grają Chiefs z Chargers?
Sędziowanie OPI/DPI, to czasem loteria… nie lubię tego, ale tak jest. Prawda jest taka, że o karach się nie pamięta za wyjątkiem kilku meczów PO, a wynik idzie w świat.
Poniżej napisałem swoje przemyślenia, a zwłaszcza tekst Romo po TD 🙂
Mecz Saints – Pats – cóż NFL ogląda się dla swojego zespołu też 🙂 A poza tym mimo kilku wyłączeń i powrotów do oglądania, to na 9 min przed końcem było tylko 21-13 i szansa dla obrony. Po tym jak nie zatrzymali 3&long na początku, to wiedziałem, że może być ciężko i tak było. Ale mimo wszystko obrona ich długo w tym meczu trzymała. Najgorszy był pick six po tym, co zrobił Smith.
1. Co do wartości, to pamiętam dyskusję nad kontraktem Prescotta. Jeden z byłych QB (chyba Aikman) powiedział, że Romo jest w TV, bo grał w Dallas i dlatego warto podpisać kontrakt. Ciekawe spojrzenie i coś w tym jest.
2. Aaron jednak pokazał, że potrafi dostarczyć. Co prawda, to ligowy mecz, ale zrobił to przeciw solidnej obronie. Inna sprawa, że jak Herbert rzucił TD, to Romo powiedział „Why?” i zaczął tłumaczyć dlaczego to było niewłaściwe. Tym razem obrona dała radę, ale jakby nie dała, to… coaching ma znaczenie.
3. Tampa – posypała im się secondary i to było widać. Bieg zatrzymywali idealnie, ale przy tej grze w secondary, to tytułu nie będzie. Ciekawe co da zatrudnienie Shermana na CB. Wiek już nie ten no i pytanie jak dalej będzie z kontuzjami. Gronk też dostał ciekawe uderzenie pod żebra – modelowy big hit w big guya. Pewnie na bólu żeber się skończy.
4. Rams – tu jest ciekawa kwestia, bo mają kilku zawodników dobrze opłacanych biorących sporo z cap hit. I jeśli Ci zawodnicy będą zdrowi, to będą głównymi faworytami w NFC. Ale jeśli taki Donald wypadnie, albo będzie ograniczony (jak w divisional round), to obrona stanie się dużo słabsza.
5. Cieszy mnie, że skończył się hype na sezon 20-0 zarówno dla KC jak i TB. To było żenujące słuchać wielu komentatorów jak pompowali ten balonik.
6. Mimo wszystko szkoda min Lions z tym ostatnim punktem. Albo nie są tacy słabi albo Ravens nie są tacy mocni. Szkoda, bo Lions są już 0-3, a to oznacza coraz bliżej do walki o 1 w drafcie
7. Ciekawe na ile Raiders i Broncos są mocni a na ile mają szczęścia. Zobaczymy.
8. Vikings wreszcie dowieźli. Powinni być 2-1 a są 1-2. No i Seattle są 1-2 w trudnej dywizji.
9. OL w NE chyba ma jakiś problem, bo przez to nie istnieje dobra ofensywa. Mimo wszystko na 8 min przed końcem była różnica 1 TD. Obrona zawiodła w końcówce. Mimo wszystko po tak gwałtownej zmianie w składzie, to może w drugiej połowie sezonu zacznie coś klikać. Mimo porażki Mac nie dostał złych recenzji, ale to przez OL. Zresztą z taką OL i Mahomes by nic nie ugrał.
No to jedziemy 🙂
2. Rónica pomiędzy LA i SF była taka, że tym pierwszym wystarczał FG. 49ers musieli wbijać do End Zone. Z tym nie ma co czekać, bo różne rzeczy się mogą zdarzyć – fumble, dobra obrona czy kara, która powinna być dla SF pod koniec pierwszej połowy (byłoby wtedy 17-0 dla GB do przerwy).
3. Tampa rok temu była najzdrowsza. Nic dwa razy się nie zdarza. Zobaczymy jak będzie. Gronk może nie dotrwać, ale i bez niego Tomek sobie poradzi. Gorzej, jeśli secondary będzie wpuszczać za dużo.
5. Moim zdaniem to nawet lepiej dla TB i KC, że już skończyło odliczanie do 20. Im dłużej by to trwało, tym większy byłby upadek w play-offs.
6. Paradoksalnie ta porażka może Lwom pomóc – po prostu będa wyżej w drafcie. Myślę, że nie są tacy słabi. Wpakowali 49ers ponad 30 punktów, dotrzymywali kroku Packers przez prawie trzy kwarty i dali radę Ravens. Oczywiście: w pierwszym przypadku to były punkty w garbage time, w drugim Packers byli beznadziejni w obronie, a w trzecim z Ravens jednak polegli. Ale to też takie szukanie na siłę wytłumaczeń. Liga wystosowała oficjalne przeprosiny za niezauważone 'delay of game’. Moim zdaniem Detroit będzie faworytem w meczu z Chicago.
7. Broncos grali z trzema najsłabrzymi drużynami w lidze. Co ciekawe, wszystkie na 'dż’: Dżaguars, Dżets, Dżaints 😉 Natomiast Raiders mieli trudniejszych rywali. Po raz pierwszy w historii ekipa wystartowała 3-0 grając wszystkie trzy mecze z drużynami, które we wcześniejszym sezonie odniosły przynajmniej 10 zwycięztw. Można się zastanawiać trochę nad Miami i Pittsburghiem ale sposób wygrywania, zwłaszcza z Ravens budzi szacunek. I w Las Vegas istnieje gra biegowa. Jest przewaga gry podaniowej ale biegać też potrafią. Do tego umieją powracać z dalekich podróży – dwa razy dwucyfrowa strata. Inna rzecz – jak długo to się będzie udawać. I to, o czym pisaliśmy tydzień czy dwa temu – czy Gruden będzie potrafił poprawiać swoją drużynę w miarę upływu sezonu. Inni z pewnością to zrobią więc relatywnie Vegas może wyglądać słabiej w listopadzie i grudniu.
8. Vikings mogliby nawet być 3-0. Też bardzo niewiele zabrakło. I są już po dwóch meczach z NFC North. Z Seattle grali bez Cooka. Jeśli w Seahawks wiele się nie zmieni, to nie wróżę im sukcesów w tym sezonie. Mecz z Colts wyglądał niby ok ale ofensywa Indianapolis szału nie robi.
10. Na koniec takie spostrzeżenie – zeszłoroczni debiutanci weszli do ligi razem z drzwiami. Burrows i Herbert robili co chcieli. Nawet Tua spokojnie sobie radził, choć w jego przypadku bywało różnie. Natomiast tegoroczni debiutanci nie potrafią wygrać żadnego meczu. Wygrana Maca się nie liczy, bo przeciwko sobie miał innego żółtodzioba. Tutaj znowu dochodzimy to loterii w postaci sztabu szkoleniowego. Anthony Lynn z prowadzeniem samego meczu radził sobie średnio ale Herberta potrafił przygotować idealnie. To kolejny powód do optymizmu dla kibiców Lions (gdyby nie to, że są w dywizji z Packers, byłaby to moja druga ulubiona drużyna) – myślę, że nawet Goffa jakoś ustawi.
3. Wątpie czy Sherman jest w stanie uratować TB. Zwłaszcza po problemach pozaboiskowych. Ich secondary jest dziurawa jak szwajcarski ser. I jakby Dallas lepiej zagrali, to Tampa miała by 1-2.
6. NFL przeprosiła, ale wyniku to nie zmieni. Tak by było 1-2 i dłużej Lions by stawiali opór. A tak wcześniej zaczną odpuszczać. Podoba mi się podejście w Lions i może z nimi być jeszcze ciekawie. Najlepszy był trener jak brał w drafcie Penei Sewela 🙂
7. W Broncos jest wszystko oprócz klasowego QB. I może w przyszłym roku dostaną primadonne… A w Las Vegas jest wreszcie obrona i nie trzeba robić wymiany ciosów w każdym meczu. Oby byli zdrowi.
8. Ja wierzę w Vikings jeszcze w tym sezonie. Mogą powalczyć w dywizji.
10. Z tegorocznymi QB jest tak, że Lawrence trafił do Jags z rookie HC. To duży błąd. Wilson w Jets, to nawet komentować nie trzeba. W SF49 wiedzą, że Lance jeszcze nie jest gotowy do gry i dlatego gra JG, który jak nie jest kontuzjowany, to jest w stanie ich zabrać do SB. Ale z kontuzjami nigdy nic nie wiadomo. Chicago i Fields, to chyba jednak trenerska pomyłka i Nagy jest na gorącym krześle. A Mac Jones trafił do drużyny w przebudowie. Zawala OL i jak OL się poprawi i zgra zespół (tam ponad połowa starterów to nowi zawodnicy a na zgranie trzeba czasu), to w drugiej połowie NE może być ciekawym zespołem. Choć mogę się mylić, albo myśleć życzeniowo.
A tymczasem Bengals wyszli na 3-1, zapowiedzi o blow oucie tak jak czułem, nie sprawdziły się. Jags się postawili i szło jak po grudzie ale koniec końców wygrał lepszy. Zaskakujące, że Cinci wygrali drugi mecz w końcówce co zwykle nie było ich domeną. Burrow > Dalton to chyba najprostsze wytłumaczenie.